Ang
Alamat ni Prinsesa Manorah (Isinalin sa Filipino ni Dr. Romulo N. Peralta)
Isang alamat na pasalin-salinsa iba’t ibang panahon at henerasyon mula noong panahonng
Ayutthaya at nagbigay- inspirasyon kay Haring Rama V ng Thailand.
Si
Kinnaree Manorah ay isang prinsesang alamat ng Thai at ang pinakabata sa pitong
anak na kinnaree ng Haring Prathum at Reynang Janta kinnaree. Siya ay nakatira sa
maalamat na kaharian ng Bundok Grairat. Ang pitong kinnaree ay kalahating babae
at kalahating sisne. Sila’y nakalilipad at nagagawang itago ang kani-kanilang pakpak
kung kanilang nanaisin. Saloob ng kahariang Krairat (Grairat), nakatago ang kagubatan
ng Himmapan kung saan din namamahay ang mga nakatatakot nanilalang na hindi kilala
sa daigdig ng mga tao. Sa loob ng kagubatan, nakakubli ang maganda at
kaaya-ayang lawa kung saan ang pitong kinnaree ay masayang dumadalaw lalo na sa
araw ng Panarasi (kalakihan ng buwan). Sa di-kalayuan ng lawa, nakatira ang isang
ermitanyo na nagsasagawa ng kaniyang meditasyon. Isang araw, napadako ang isang
binata habang naglalakbay sa kagubatan ng Himmapan. Siya ay si Prahnbun. Nakita
niya ang pitong kinnaree na masayang nagtatampisaw sa ilog. Namangha siya sa nakabibighaning
kagandahan ni Prinsesa Manorah. Naisip niya na kung mahuhuli niya ang prinsesa,
dadalhin niya ito kay Prinsipe Suton, ang anak ng Haring Artityawong at Reyna
Jantaivee ng Udon Panjah. Tiyak na matutuwa ang prinsipe at tuluyang mapapaibig
ito sa prinsesa. Ngunit naitanong niya sa sarili kung paano niya ito mahuhuli.
Alam ni Prahnbun na may ermitanyong nakatira sa malapit ng kagubatan.
Pinuntahan niya ito upang magpatulong sa kaniyang balak. Sinabi saka niya ngermitanyo
na napakahirap ang manghuli ng kinnaree dahil agad-agad itong lumilipad kapag tinatakot.
Ngunit naisip ng ermitanyo na may isang dragon nanakatira sa pinakasulok-sulukan
ng kagubatan na maaaring makatulong sa kanila. Nagpasalamat ang binata sa ermitanyo
at nagmamadaling lumisan upang hanapin ang dragon. Hindi natuwa ang dragon nang
marinig ang balak ni Prahnbun, ngunit napapayag din itong bigyan niya si Prahnbun
ng makapangyarihang lubid na siyang panghuhuli niya sa Prinsesa Manorah.
Nagpasalamat ang binata at patakbong umalis na dala-dala ang makapangyarihang lubid
at patagong tinungo ang ilog kung saan naglalaro ang mga kinnaree. Habang abala
sa paglalaro ang mga kinnaree, inihagis ni Prahnbun ang lubid at matagumpay na nahuli
si Prinsesa Manorah. Ganun nalamang ang pagkaawa ng ibang mga kapatid ng prinsesa.
Ngunit sila’y walang nagawa kundi agad- agad nalumipad dahil sa takot na sila rin
ay paghuhulihin. Itinali nang mahigpit ni Prahnbun ang pakpak ni Prinsesa Manorah
upang hindi makawala at tuluyang madala pabalik sa Udon Panjah at maibigay kay Prinsipe
Suton nanoo’y naglalakbay rin sakay sa kabayo papunta sa kagubatan.
Nakasalubong niya si Prahnbun dala-dala si Prinsesa Manorah. Agad-agad na naakit
sa kagandahan ni Prinsesa Manorah ang prinsipe. Nang isalaysay ni Prahnbun kay Prinsipe
Suton ang dahilan kung bakit niya hinuli at dinala ang prinsesa sa harap niya,
nagpasalamat ang prinsipe at binayaran siya nito ng napakalaking halaga.
Nagbalik ang prinsipe sa kaniyang palasyo dala-dala si Prinsesa Manorah kung
saan umusbong ang isang tunay na pag-ibig sa isa’t isa. Nang sabihin ng prinsipe
sa kaniyang inang prinsesa at amang hari angbuong pangyayari, masayang-masaya sila
at agad-agad nagbalak na magsagawa ng kasalpara kina PrinsipeSuton at
PrisesaManorah. Bumalik sila sa palasyo ng Udon Panjah kung saan isinagawa ang kasal
at tuluyang namuhay nang masaya’t matiwasay habambuhay.
